Jónas Kristjánsson fyrrum ritstjóri og einn öflugasti bloggari þjóðarinnar telur að Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra veitti ekki af aðstoða almannatengils til að ná betri árangri. 

Í pistli sínum 11. júní segir Jónas meðal annars: "Jóhanna Sigurðardóttir er eini forsætisráðherra lýðræðisríkis, sem ekki fær neina ráðasmíði. Í tali hennar og verkum sést hvergi, að almannatengill hafi komið að máli. Hún blæs bara eins og þokulúður í sjónvarpi." 

Verðvernd verslana er fullkomin rökleysa. Þeir sem auglýsa verðvernd bjóða nefnilega ekki lægsta verðið hjá sjálfum sér, heldur hjá öðrum – hjá keppinautum sínum. Ómerkilegri auglýsingbrella er vandfundin.

Sá sem býður verðvernd getur þess vegna verið með hæsta verðið. Eina loforðið sem felst í verðvernd er að ef viðskiptavinur finnur lægra verðið annars staðar, þá fái hann mismuninn kannski endurgreiddan.

Verðvernd er ódýr markaðssetning, því viðskiptavinurinn hefur sjaldnast ávinning af ómældri fyrirhöfn sinni. Dæmi: Viðskiptavinur kaupir vöru á 6.000 kr. í verðverndarverslun og finnur sambærilega vöru á 5.500 kr. í annarri. Hann þarf þá að útvega sönnun fyrir ódýrari vörunni, hún má ekki vera á tímabundnu tilboði og ekki til sölu á netinu. Með kvittun eða auglýsingu í hönd þarf viðskiptavinurinn að fara aftur í verðverndarverslunina. Ef krafa hans er samþykkt (sem er alls ekki víst), þá fær viðskiptavinurinn 500 kr. mismuninn endurgreiddan og svo til viðbótar 10-12% af lægri upphæðinni. Samtals rúmlega þúsund krónur. Hugsanlega, en varla þó, dugar peningurinn fyrir bensíninu í þessar viðbótarferðir. Tímakaup: núll krónur.

Það getur seint talist hagkvæmt fyrir fólk að fara þrjár ferðir til að fá lægsta verðið. Að því leyti stríðir verðvernd gegn markmiðum samkeppnislaga um að vinna að hagkvæmri nýtingu framleiðsluþátta þjóðfélagsins.

Eina skynsamlega verðverndin er auðvitað að neytendur beri saman verð milli verslana áður en þeir kaupa.

(Birtist einnig í Fréttablaðinu og á Vísi 14. maí 2012)